تمركز منابع استراتژیك

تمرکز منابع استراتژیک در مناطق یا نهادهای جغرافیایی محدود، می‌تواند زمینه‌ساز نوعی عدم‌تعادل ساختاری در تأمین مواد اولیه و محصولات حیاتی باشد. چنین تمرکزی، کشورها و صنایع را در برابر وقایع غیرمنتظره‌ای مانند تنش‌های ژئوپلیتیکی، بحران‌های زیست‌محیطی یا اختلالات در شبکه‌های حمل‌ونقل، آسیب‌پذیر می‌سازد و انعطاف‌پذیری آن‌ها را در مدیریت بحران کاهش می‌دهد. در این میان، تنوع‌بخشی به مبادی تأمین و سرمایه‌گذاری در ظرفیت‌های جایگزین، ضرورتی راهبردی برای پایداری اقتصادی، استقلال صنعتی و آمادگی در برابر تحولات جهانی به شمار می‌رود.

معادن چشم به راه سرمایه‌گذاری

پیداست که بخش معدن با چالش‌های متعددی دست و پنجه نرم می‌کند؛ چالش‌هایی که اثر مستقیمی بر سرمایه‌گذاری در این بخش گذاشته است که با وجود روند فزاینده ارزش اسمی سرمایه‌گذاری در معادن در حال بهره‌برداری (بدون احتساب معادن نفت خام، گاز طبیعی و خاک رس)، سرمایه‌گذاری واقعی در این بخش در سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳، روند نزولی داشته است.