به گزارش تجارت، معدن و فولاد: سیاست های ناپایدار ارزی و انرژی، این صنعت مادر را در مسیر سقوط قرار داده و آینده هزاران نیروی متخصص و بنگاه صنعتی را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.
سیاست های ارزی؛ دام زیان برای تولیدکنندگان
در سال‌های اخیر، نرخ‌گذاری دستوری ارز صادراتی به یکی از بزرگ ترین موانع بقای فولادسازان تبدیل شده است. شرکت های تولیدی که باید تجهیزات و مواد اولیه خود را با ارز آزاد تأمین کنند، مجبورند ارز حاصل از صادراتشان را با نرخ تحمیلی به بانک مرکزی واگذار کنند. این شکاف مخرب میان درآمد و هزینه ارزی، بنگاه های فولادی را در شرایط زیان دهی مداوم قرار داده است.
بحران انرژی و بی ثباتی هزینه ها
بی‌ثباتی در تأمین انرژی و افزایش مداوم نرخ گاز و برق صنعتی، فولاد ایران را از رقابت جهانی دور کرده است. در حالی‌که کشورهای همسایه با سیاست‌های پایدار و نرخ‌های ترجیحی انرژی، صادرات فولاد خود را توسعه می‌دهند، ایران با نااطمینانی در تأمین انرژی و افزایش هزینه‌ها، فرصت‌های صادراتی خود را یکی‌یکی از دست می‌دهد.
تبعات اجتماعی و انسانی
تضعیف صنعت فولاد، تنها بحران کارخانه‌ها نیست؛ بحران خانواده‌ها و نیروی انسانی متخصص است. کاهش ظرفیت تولید و تعطیلی خطوط فولادسازی موجب بیکاری گسترده و مهاجرت نیروهای فنی به خارج از کشور شده است؛ روندی که در درازمدت به خروج سرمایه انسانی و تضعیف بنیان‌های صنعتی کشور منجر می‌شود.
ضرورت تصمیم‌گیری فوری
ادامه این وضعیت می‌تواند دومینوی سقوط سایر صنایع وابسته را نیز رقم بزند. اصلاح فوری سیاست‌های ارزی، بازنگری در نظام قیمت گذاری انرژی و تدوین یک برنامه پایدار برای توسعه صادرات، امروز ضرورتی غیرقابل انکار است. فولاد نه فقط صنعت، بلکه رکن امنیت اقتصادی و صنعتی کشور است؛ و نادیده‌گرفتن آن، نادیده‌گرفتن آینده ایران خواهد بود
