به گزارش تجارت، معدن و فولاد: گذار به فناوری‌های فولادسازی کم‌کربن، مصرف برق را به شکل چشمگیری افزایش می‌دهد و این امر قیمت برق را به عاملی تعیین‌کننده در رقابت‌پذیری تولید فولاد “سبز” در آینده تبدیل می‌کند. این روند به ویژه در فرآیندهای مبتنی بر هیدروژن و الکترولیز مشهود است، جایی که برق سهم بزرگی از هزینه‌های تولید را به خود اختصاص می‌دهد
تولید فولاد با کوره قوس الکتریکی که مبتنی بر قراضه است، پنج برابر بیشتر از روش سنتی کوره بلند-کوره اکسیژنی برق مصرف می‌کند. این مصرف در سیستم‌های کوره قوس الکتریکی مبتنی بر آهن اسفنجی تا هشت برابر افزایش می‌یابد.
برای روش‌های پیشرفته‌تر کربن‌زدایی، مانند آهن اسفنجی مبتنی بر هیدروژن ترکیب شده با کوره قوس الکتریکی، تقاضای برق می‌تواند 37 تا 40 برابر تولید با کوره بلند- اکسیژنی باشد. پرمصرف‌ترین گزینه، یعنی الکترولیز اکسید مذاب (MOE)، 41 برابر بیشتر از فولادسازی سنتی برق مصرف می‌کند.
در نتیجه، قیمت برق تأثیر فزاینده‌ای بر هزینه‌های تولید خواهد داشت. به عنوان مثال، در تولید آهن اسفنجی مبتنی بر گاز طبیعی با جذب کربن، سهم برق از هزینه‌های تولید می‌تواند از ۲% به ۱۱% افزایش یابد، اگر قیمت برق از ۲۰ دلار در هر مگاوات ساعت به ۱۰۰ دلار در هر مگاوات ساعت برسد. در تولید با کوره قوس الکتریکی مبتنی بر آهن اسفنجی مبتنی بر هیدروژن، این سهم تحت همین سناریوی قیمتی از ۱۱% به ۳۸% جهش می‌کند. دلیل این حساسیت این است که “هیدروژن سبز” (ماده اصلی بسیاری از فناوری‌های فولاد کربن‌زدایی شده) خود نیز تولیدی پرانرژی دارد و هزینه آن مستقیماً با قیمت برق مرتبط است.
منبع: GMK Center
ترجمه: مونا تابان
