به گزارش تجارت، معدن و فولاد: در سال‌های اخیر، فشارهای جهانی برای کاهش آلایندگی کربنی و افزایش بهره‌وری انرژی، شرکت‌های معدنی را به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر سوق داده است. اما این گذار سبز تا چه اندازه واقعی و فراگیر است؟
شرکت‌های فعال در مناطق برخوردار از زیرساخت برق، معمولاً از قراردادهای خرید برق تجدیدپذیر (PPA) برای تأمین انرژی پاک بهره می‌برند. اما معادن دورافتاده ناچارند به گزینه‌های پرهزینه‌تر مانند احداث نیروگاه خورشیدی یا بادی در محل روی آورند که این راهکارها اغلب نیازمند سیستم‌های ذخیره‌سازی انرژی بوده و هزینه‌بر هستند.
در حال حاضر، بسیاری از معادن به‌ویژه در آمریکای لاتین، اروپا و آمریکای شمالی، حرکت به سمت انرژی‌های پاک را آغاز کرده‌اند. اما این مسیر برای همه شرکت‌ها یکسان نیست. شرکت‌های بزرگ با سرمایه‌گذاری بالا و زیرساخت مناسب، سریع‌تر حرکت کرده‌اند، در حالی‌که شرکت‌های کوچک‌تر با موانعی مانند هزینه اولیه، عدم دسترسی به خطوط انتقال یا چالش‌های فنی روبه‌رو هستند.
هم‌زمان، گسترش ناوگان برقی در عملیات معدنکاری به یک روند مهم تبدیل شده، اما برق‌رسانی پایدار به این ناوگان در مناطقی که هنوز انرژی تجدیدپذیر کافی ندارند، یک چالش جدی است.
نمودار: درصد استفاده شرکت‌های بزرگ معدنی از برق تجدیدپذیر – ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴
